Oddbean new post about login | logout ตะกอนสี่ทศวรรษแห่งชีวิต เริ่มตกผลึกเป็นความเข้าใจ ราวกับจิตรกรที่ใช้ปลายพู่กันแห่งกาลเวลา วาดภาพความจริงของโลกลงบนผืนผ้าใบแห่งสำนึก https://image.nostr.build/2273770b06300eee4e8a60388ac36a08315e3759cbfe5ff281ab11a76f7100f4.jpg ข้าพเจ้า.. ในวัยเลขสี่ ขออนุญาตแบ่งปันบางอย่าง ที่ชีวิตได้สอนข้าพเจ้ามา.. เมื่อยิ่งใฝ่สูง ข้าพเจ้ายิ่งพบว่าตนต่ำต้อย ดุจยอดไม้ที่ยิ่งสูงยิ่งต้องก้มหัวให้กับสายลม แต่เมื่อยิ่งถ่อมตน ข้าพเจ้ากลับยิ่งได้รับการยกย่อง เสมือนธารน้ำ ที่ยิ่งต่ำยิ่งไหลรวมสายธารหล่อเลี้ยงสรรพชีวิต ข้าพเจ้าตระหนักได้ว่า.. ความโอ้อวด เป็นดั่งเปลือกนอกที่ไร้แก่นสาร ยิ่งอวดฉลาด ยิ่งเผยความโง่เขลา ยิ่งโอ้อวด กลับยิ่งว่างเปล่า.. ข้าพเจ้าเคยไขว่คว้าที่จะเป็นผู้นำ แต่กลับพบว่า การเดินตามคือการนำที่แท้จริง เคยโอ้อวดบารมี แต่กลับไร้ซึ่งความยำเกรง เคยส่งเสียงก้องแต่กลับไร้ผู้รับฟัง ความรีบร้อนกลับพาให้หลงทาง ความปรารถนาที่จะดูดีกลับยิ่งบดบังความงามที่แท้จริง ความกระหายในรักกลับยิ่งนำมาซึ่งความโดดเดี่ยว ทว่า.. ความเรียบง่ายกลับงดงามดุจดอกไม้ป่าที่เบ่งบานอย่างอิสระ ความเงียบกลับทรงพลังดุจสายน้ำที่กัดเซาะหินผา การพูดน้อยกลับเปิดประตูแห่งปัญญา การยอมรับในความไม่รู้กลับเป็นขุมทรัพย์แห่งการเรียนรู้ และเมื่อยิ่งแสดงอำนาจ.. ยิ่งเหมือนสูญสิ้นอำนาจดุจกษัตริย์ที่ไร้บัลลังก์ ยิ่งบังคับยิ่งก่อเกิดการต่อต้าน ดุจสายน้ำที่ถูกกักขัง ยิ่งสั่งการยิ่งไร้ผู้ปฏิบัติตาม ดุจเสียงสะท้อนที่ไร้ผู้รับฟัง.. ข้าพเจ้าเคยหลงใหลในความรู้ แต่กลับพบว่า.. ความรู้มากเป็นดั่งดาบสองคม ยิ่งฉลาดยิ่งดื้อรั้น ปิดกั้นการเรียนรู้จากผู้อื่น ความอ่อนแอ.. ไม่ใช่สิ่งน่าอับอาย หากแต่เป็นบททดสอบที่หล่อหลอมให้แข็งแกร่ง ความผิดพลาด คือบทเรียนที่นำทางสู่ความสำเร็จ ยิ่งล้มเหลวยิ่งใกล้ความสำเร็จ แต่ยิ่งสำเร็จยิ่งหวั่นไหวต่อความล้มเหลว ข้าพเจ้าเคยตัดสินผู้อื่น.. โดยหลงลืมมองตนเอง ยิ่งตัดสินยิ่งพบว่าตนเองก็ยังห่างไกลจากความดี ยิ่งแสวงหาความสุขยิ่งพบกับความว่างเปล่า ยิ่งปรารถนาร่ำรวยยิ่งพบกับความยากจน ยิ่งครุ่นคิด ยิ่งห่างไกลจากคำตอบ ความเกลียดชังเป็นดั่งโซ่ตรวนที่พันธนาการจิตใจ ยิ่งเกลียด ยิ่งตัดไม่ขาด ความปรารถนาในอิสรภาพกลับนำพาข้าพเจ้าเข้าสู่กรงขังแห่งความยึดติด ข้าพเจ้าเคยพยายามสร้างเสียงหัวเราะ แต่กลับไร้ซึ่งอารมณ์ขัน เคยแสร้งทำตัวโง่เขลาแต่กลับค้นพบปัญญา ยิ่งเรียบง่าย ยิ่งงดงาม ยิ่งน้อยยิ่งมาก ยิ่งช้ายิ่งเดินทางได้ไกล ยิ่งให้กลับยิ่งได้รับ ยิ่งไม่ยึดติดยิ่งมีผู้มอบให้ ความเงียบสงบคือพลังที่แท้จริง การน้อมรับคือการยกระดับตนเอง การแบ่งปันคือการเพิ่มพูน นี่คือสัจธรรมบางส่วนที่ข้าพเจ้าได้เรียนรู้ จากการเดินทางของชีวิต และข้าพเจ้าจะยังคงเรียนรู้ต่อไป ตราบจนสิ้นลมหายใจ... #Siamstr
เรียนรู้ดั่งเช่นนักปราชญ์ แต่ใช้ชีวิตเฉกเช่นสามัญชน ..กวีท่านหนึ่งกว่าไว้ ผมจำไม่ได้ แต่อ่านบทความนี้ มันขึ้นมาในหัวสมองเลยครับ ขอบคุณครับ🙏
ขอบคุณครับคุณโน๊ต
ทำไมยิ่งครุ่นคิด ถึงยิ่งห่างไกลจากคำตอบล่ะคะ
ที่ยิ่งคิดยิ่งไกลคำตอบ.. เพราะเราอาจติดกับดักความคิดเดิมๆ วนอยู่ในอ่าง ตั้งคำถามผิด ยึดติดกรอบเดิม หรือคิดมากเกินไป การคิดไม่ตก บางทก็เพราะข้อมูลไม่พอ องค์ความรู้ยังขาดบางอย่าง (ต้องไปเรียนเพิ่ม เก็บประสบการณ์เพิ่ม) หรือเราอาจมองข้ามจุดเล็กๆ ไป ลองพักสมอง เปลี่ยนมุมมอง หาข้อมูลเพิ่ม ปรึกษาคนอื่น แล้วมองหาจุดเล็กๆ ที่อาจซ่อนคำตอบไว้ ครุ่นคิดในตอนที่ยังไม่มีโซลูชั่น ยังไม่ถึงเวลาคิด รังแต่จะพาเราออกห่างจากคำตอบ
โพสของพี่ก็ทำให้ผมนึกถึงข้อความในหนังสือเล่มหนึ่ง ซึ่งหากนำมาขบคิดก็น่าสนุกทีเดียว (ว่าแล้วกลับไปอ่านอีกรอบดีไหมนะ) https://image.nostr.build/c7915683fda8a24d4be565a480feaffb3a9b761fd1cbc8273c5fb93c2cf4ac26.jpg -บทที่ 24 กากเดนของคุณความดี- ผู้ที่ยืนเขย่งบนปลายเท้าจะยืนได้ไม่มั่นคง ผู้ที่เดินเร็วเกินไปจะเดินได้ไม่ดี ผู้ที่แสดงตนให้ปรากฏจะไม่เป็นที่รู้จัก ผู้ที่ยกย่องตนเองจะไม่มีใครเชื่อถือ ผู้ที่ลำพองจะไม่ได้เป็นหัวหน้าในหมู่คน สิ่งเหล่านี้ในทัศนะของเต๋าแล้ว ย่อมเรียกได้ว่า กากเดนและเนื้อร้ายของคุณงามความดี ดังนั้นบุคคลผู้ยึดมั่นในหนทางแห่งเต๋า พึงหลีกเลี่ยงจากสิ่งเหล่านี้ จากหนังสือ "วิถีแห่งเต๋า" ตีพิมพ์โดย สนพ. Openbooks เขียนโดยกราชญ์เหลาจื่อ พจนา จันทรสันติ (แปลและเรียบเรียง)
พี่เขียนมาจากปราชญ์ชาวจีนเช่นกันครับ นำมาตกตะกอนกับประสบการณ์ตัวเอง หนังสือเล่มนี้น่าสนใจแฮะ nostr:nprofile1qqswnhpuu5t78er523qypvn2gcqgn5f8fxs6vprf7g35jxe3renjw9gpr3mhxue69uhkummnw3ez6vp39eukz6mfdphkumn99e3k7mgpz4mhxue69uhkummnw3ez6un9d3shjtnpwpcqz9nhwden5te0veex2mnn9ehx7um5wgcjucm0d5uqqnx0
นี่เป็นหนังสือที่ผมได้มีโอกาสอ่านเมื่อพึ่งเข้าเรียนมหาลัย ผมชอบหนังสือแนวนี้มาก แต่ ผมก็ยังอายุน้อยเกินไปที่จะตกตะกอนปัญญาเหล่านั้นให้เป็นต้นไทรที่ไม่มีวันโค่นได้... ไม่สิ ผมควรตกตะกอนเป็นต้นข้าวที่โอนเอียงตามสายลมแต่หยั่งรากมั่น หรือเล่านะ *think*
แบบไหนก้อได้ ขอแค่เราเอาไปใช้เป็นประโยชน์กับการดำเนินชีวิตได้ แบบนั้นก็แจ่มแล้ว
ใยพี่มันคมขึ้นนะนี่ ^3^
เท่าเดิม.. แค่ลองจริงจังกับสำนวนมากขึ้นเฉยๆ
สุดยอดเลยครับพี่ตั้ม
ขอบคุณครับวิน
