ตะกอนสี่ทศวรรษแห่งชีวิต เริ่มตกผลึกเป็นความเข้าใจ ราวกับจิตรกรที่ใช้ปลายพู่กันแห่งกาลเวลา วาดภาพความจริงของโลกลงบนผืนผ้าใบแห่งสำนึก 


https://image.nostr.build/2273770b06300eee4e8a60388ac36a08315e3759cbfe5ff281ab11a76f7100f4.jpg


ข้าพเจ้า.. ในวัยเลขสี่ ขออนุญาตแบ่งปันบางอย่าง ที่ชีวิตได้สอนข้าพเจ้ามา..

เมื่อยิ่งใฝ่สูง ข้าพเจ้ายิ่งพบว่าตนต่ำต้อย ดุจยอดไม้ที่ยิ่งสูงยิ่งต้องก้มหัวให้กับสายลม แต่เมื่อยิ่งถ่อมตน ข้าพเจ้ากลับยิ่งได้รับการยกย่อง เสมือนธารน้ำ ที่ยิ่งต่ำยิ่งไหลรวมสายธารหล่อเลี้ยงสรรพชีวิต

ข้าพเจ้าตระหนักได้ว่า.. ความโอ้อวด เป็นดั่งเปลือกนอกที่ไร้แก่นสาร ยิ่งอวดฉลาด ยิ่งเผยความโง่เขลา ยิ่งโอ้อวด กลับยิ่งว่างเปล่า..

ข้าพเจ้าเคยไขว่คว้าที่จะเป็นผู้นำ แต่กลับพบว่า การเดินตามคือการนำที่แท้จริง เคยโอ้อวดบารมี แต่กลับไร้ซึ่งความยำเกรง เคยส่งเสียงก้องแต่กลับไร้ผู้รับฟัง ความรีบร้อนกลับพาให้หลงทาง ความปรารถนาที่จะดูดีกลับยิ่งบดบังความงามที่แท้จริง ความกระหายในรักกลับยิ่งนำมาซึ่งความโดดเดี่ยว

ทว่า.. ความเรียบง่ายกลับงดงามดุจดอกไม้ป่าที่เบ่งบานอย่างอิสระ ความเงียบกลับทรงพลังดุจสายน้ำที่กัดเซาะหินผา การพูดน้อยกลับเปิดประตูแห่งปัญญา การยอมรับในความไม่รู้กลับเป็นขุมทรัพย์แห่งการเรียนรู้

และเมื่อยิ่งแสดงอำนาจ.. ยิ่งเหมือนสูญสิ้นอำนาจดุจกษัตริย์ที่ไร้บัลลังก์ ยิ่งบังคับยิ่งก่อเกิดการต่อต้าน ดุจสายน้ำที่ถูกกักขัง ยิ่งสั่งการยิ่งไร้ผู้ปฏิบัติตาม ดุจเสียงสะท้อนที่ไร้ผู้รับฟัง..

ข้าพเจ้าเคยหลงใหลในความรู้ แต่กลับพบว่า.. ความรู้มากเป็นดั่งดาบสองคม ยิ่งฉลาดยิ่งดื้อรั้น ปิดกั้นการเรียนรู้จากผู้อื่น

ความอ่อนแอ.. ไม่ใช่สิ่งน่าอับอาย หากแต่เป็นบททดสอบที่หล่อหลอมให้แข็งแกร่ง ความผิดพลาด คือบทเรียนที่นำทางสู่ความสำเร็จ ยิ่งล้มเหลวยิ่งใกล้ความสำเร็จ แต่ยิ่งสำเร็จยิ่งหวั่นไหวต่อความล้มเหลว

ข้าพเจ้าเคยตัดสินผู้อื่น.. โดยหลงลืมมองตนเอง ยิ่งตัดสินยิ่งพบว่าตนเองก็ยังห่างไกลจากความดี ยิ่งแสวงหาความสุขยิ่งพบกับความว่างเปล่า ยิ่งปรารถนาร่ำรวยยิ่งพบกับความยากจน ยิ่งครุ่นคิด ยิ่งห่างไกลจากคำตอบ

ความเกลียดชังเป็นดั่งโซ่ตรวนที่พันธนาการจิตใจ ยิ่งเกลียด ยิ่งตัดไม่ขาด ความปรารถนาในอิสรภาพกลับนำพาข้าพเจ้าเข้าสู่กรงขังแห่งความยึดติด

ข้าพเจ้าเคยพยายามสร้างเสียงหัวเราะ แต่กลับไร้ซึ่งอารมณ์ขัน เคยแสร้งทำตัวโง่เขลาแต่กลับค้นพบปัญญา ยิ่งเรียบง่าย ยิ่งงดงาม ยิ่งน้อยยิ่งมาก ยิ่งช้ายิ่งเดินทางได้ไกล ยิ่งให้กลับยิ่งได้รับ ยิ่งไม่ยึดติดยิ่งมีผู้มอบให้

ความเงียบสงบคือพลังที่แท้จริง การน้อมรับคือการยกระดับตนเอง การแบ่งปันคือการเพิ่มพูน 

นี่คือสัจธรรมบางส่วนที่ข้าพเจ้าได้เรียนรู้ จากการเดินทางของชีวิต และข้าพเจ้าจะยังคงเรียนรู้ต่อไป ตราบจนสิ้นลมหายใจ...

#Siamstr