มันแย่ระดับที่ไม่อยากเงยหน้าอีกเลยครับ ซึ่งจริงๆ ก็ไม่มีใครสักคนจะเดินมาตราหน้าว่าอะไรเรา 'ความเสี่ยง' โดยเฉพาะที่เราควบคุมมันไม่ได้ ไม่ใช่สิ่งที่เราเคยรู้จักมาก่อน ทุกคนตกที่นั่งเดียวกัน แต่ผมคือ "หัว" ในยุคนั้น ยิ่งกว่าที่เป็นตอนนี้.. 

หลังจากนั้นผมเลือกจะไม่เตือนอะไรใครอีกเลย เพราะผมเข้าใจดีเวลาที่เราโลภ เวลาที่เราคิดว่าเราคิดถูก เราเก่งที่สุด อะไรก็ทำลายคสามเชื่อมั่นนั้นไม่ได้.. 

ผมได้แต่บอกว่า ผมไม่เล่นในสนามที่ผมจะต้องแพ้ ผมไม่แทงไฮโลในวงที่ไม่ได้เป็นเจ้ามือเอง ..ผมสอนเรื่องนี้ไปมากหลังจากวันนั้น 

ไม่ใช่สอนว่าควรทำอะไร แต่เล่าเหตุการณ์ความบรรลัยของผมให้คนฟังอย่างไม่อาย 

พวกเขาอาจไม่รู้ว่าวันนั้นผมเจ็บปวดแค่ไหน แต่อย่างน้อยพวกเขาก็เห็นว่าตลาดทำงานอย่างไร 

มันยิ่งทำให้ผมเข้าใจบิตคอยน์ได้ง่ายขึ้น ในวันที่เราเริ่มเปิดใจให้มัน หลายคนในวันนั้นยังคงนับหน้าถือตาผมอยู่ แต่ผมละลายใจเหลือเกินครับ.. 

สุดท้ายผมก็ต้องเลือกจะให้อภัยตัวเอง เพื่อจะก้าวเดินต่อไป ประสบการณ์ไม่ว่าจะมาในรูปแบบใด ไม่ว่าของใคร เราก็เรียนรู้จากมันได้เสมอครับ