ประทับใจมากๆ อ่านจบขนลุกเลยครับ
บทความสั้นๆนี้เยียวยาและปลอบประโลมผมในช่วงที่ชีวิตกำลังเจอแต่เรื่องสาหัสสากันมรสุมชีวิต ได้เป็นอย่างดี

ผมกำลังหลงทาง พลั้งมือหมุนวิทยุทรานซิสเตอร์ไปซ้ายสุดบ้าง ขวาสุดบ้าง หวังเพียงให้ความสุดโต่งมันช่วยแก้ปัญหา เบื่อคลื่นเพลงคลาสสิคก็คิดว่าต้องหาคลื่นที่มีแต่เพลงแร้พ เบื่อเพลงแร้พ ก็คิดแต่จะหาคลื่นที่ไม่มีแม้แต่เสียงบีตของกลอง จนลืมคำว่า “สมดุล” “เป็นมิตรกับตัวเอง” ไปเสียสนิท ลืมไปว่าชีวิตไม่ใช่ขาวดำ ทำไมไม่หาคลื่นตรงกลางที่มีทุกอย่างพอดีๆ

ขอบคุณที่เขียนโพสต์นี้ขึ้นมา จริงๆ ครับ