امروز جشن مهرگان هست
یک جشن اصیل ایرانی که احتمالا عده زیادی فراموشش کردند فلسفه های زیادی داره و برای دوران ایران باستان هست. از آیین میتراییسم به جا مونده
این جشن یک رویداد افسانه ایی رو برای من یادآوری می‌کنه 
«پیروزی کاوه آهنگر و فریدون بر ضحاک ماردوش» اما اونجایی به نظرم این جشن عمیق تر و اصیل تر میشه که میفهمم آخر داستان بعد از پیروزی بر ضحاکی که هر روز مغز جوون هارو میخورد و وضع بسیار شخمی در کشور به وجود آورده بود ، کاوه و فریدون و تمام مردم خشمگین ایران ضحاک رو نمی‌کشند  بلکه، ضحاک رو به کوه میبرن و اونجا به یک تخته سنگ می‌بندنش.
اینکه علیرغم خشم زیاد توانستند یک تصمیم منطقی بگیرند باعث میشه من حیرت زده بشم که این داستان در مورد انتقام گیری نیست در مورد شکستن یک چرخه ظلم و پدرسگ بازیه.
 

 تغییر اتفاق افتاده....


هیچکس نمیتونه انکارش کنه چه برسه به دولت و حکومت  

 

متنفرم از وطنی که قرار نیست مکان امنی برای خودم و خانواده ام باشه 

 متنفرم از اینکه هرجا میرم باید حواسم باشه آدمهایی با جلیقه سبز فسفری نباشن ،که به پوششم و موهای بازم گیر بدن
 از اون حس دلهره متنفرم. 

 متنفرم‌از اینکه زندگیم اینقدر با سیاست گره خورده.
 من زندگی ایی رو می‌خوام که اینقدر سیاست های کشور توش دخیل نباشه! 

 می‌خوام از تنفر هایم اینجا بنویسم.



پ.ن اگر شما هم تنفر هاتون رو با من درمیون بگذارید خوشحال میشم


پ.ن۲ طفاً بهم امید واهی ندید ،ممنون✨