เงินเฟ้อคือการหยิบยืมเงินของตัวเราเองในอนาคตและคนรุ่นหลัง มาใช้จ่ายในวันนี้ โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้คนในอนาคต 
มันคือจารกรรม
ถ้าเราบอกว่า เรามีความอู้ฟู่ มีสินค้ามากมายได้เพราะเงินเฟ้อ มันก็คือการบอกว่า เรามีทุกอย่างได้เพราะรัฐขโมยอนาคตของพวกเราไปใช้จ่ายเพื่อทำให้เรามีทุกสิ่งทุกอย่างในวันนี้ 
แทนที่เราจะถกเถียงกันว่า เราจะขโมยเงินคนในอนาคตกี่ % ต่อปีถึงจะ 'ดี'
เราควรยอมรับก่อนว่ามันคือการจารกรรม เราควรถกกันว่าการขโมยความมั่งคั่งของอนาคต เป็นสิ่งที่ควรทำหรือไม่ ? และต้นทุนที่แท้จริงของมันคืออะไร ? 
เราควรย้ายหน้าต่างการถกเถียงได้แล้วหรือยัง
มันจะดีกว่ามั๊ย ถ้าเราจะสามารถปฏิเสธการปล้นทรัพย์นี้ได้ ? ทั้งด้วยตัวเราเอง และด้วยทรัพย์สินของเราเอง ?
ขโมย! ขโมย! ขโมยขึ้นบ้านมานานกว่าห้าสิบปีแล้ว จะตื่นกันได้หรือยัง?