"สถาบันครอบครัวเองก็ตกเป็นเหยื่อของการกระตุ้นความเห็นแก่เวลาของลัทธิบูชาเงินเฟ้อในระบบเงินเฟียตเช่นกัน เพราะโดยปกติแล้ว ไม่ว่าจะในวัฒนธรรมใดก็ตาม ผู้คนต่างลงทุนเวลาไปกับการสร้างครอบครัวร่วมกันกับคู่ชีวิตตั้งแต่ในวัยหนุ่มสาว พวกเขายอมสละทรัพยากรในปัจจุบันเพื่อสร้างสภาวะความเป็นอยู่ที่ปลอดภัยต่อการเจริญเติบโตของเด็ก ๆ เพื่อท้ายที่สุดพวกเขาจะได้มีครอบครัวคอยดูแลช่วยเหลือกันในยามแก่เฒ่า การสร้างครอบครัวเป็นการตัดสินใจที่ต้องอาศัยระดับความเห็นแก่เวลาที่ต่ำ เนื่องจากผู้คนจำเป็นต้องให้ค่ากับอนาคตมากเพียงพอที่จะยอมเสียสละเพื่อมัน เมื่อเงินผลิตได้ยาก ความสามารถในการเก็บออมในรูปของเงินที่มีมูลค่าเพิ่มขึ้นก็ช่วยแบ่งเบาภาระของการเสียสละดังกล่าวไปได้บ้าง แต่เมื่อเงินสูญเสียความแข็งแกร่งลงไปในช่วงศตวรรษที่ 20 ความสามารถของสมาชิกครอบครัวในการช่วยเหลือเกื้อกูลกันก็ลดลงตามไปด้วย เมื่อการเพิ่มขึ้นของอุปทานเงินเฟียตโดยปราศจากการควบคุมส่งผลให้ราคาสินค้าเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง การเก็บออมกลายเป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์ แรงกดดันของระบบเงินเฟียตได้เพิ่มปริมาณของครอบครัวที่จำเป็นต้องมีคนทำงานหารายได้มากกว่าหนึ่งคน ส่งผลให้ครอบครัวมีเวลาอยู่ด้วยกันน้อยลง และเมื่อเงินออมของผู้คนถูกสูบไปเพื่อสนับสนุนการใช้จ่ายของรัฐบาล ครอบครัวก็ไม่มีปัญญาที่จะแบกรับภาระค่าใช้จ่าย ความสามารถในการมอบสวัสดิการของรัฐบาลทำลายแรงจูงใจของผู้คนในการเสียสละเวลาไปกับการสร้างครอบครัว เพราะเมื่อการศึกษา การเลี้ยงดูเด็กเล็ก การดูแลสุขภาพ และการเกษียณอายุกลายเป็นความรับผิดชอบของรัฐบาล ความต้องการสถาบันครอบครัวก็ลดลง และการเสียสละเวลาและทรัพยากรเพื่อสร้างครอบครัวก็ไม่น่าดึงดูดใจเหมือนเดิมอีกต่อไป สายสัมพันธ์ต่าง ๆ ของครอบครัวอ่อนแอลงเมื่อรัฐบาลยึดเอาอำนาจในการจัดการสวัสดิการเพื่อการเลี้ยงชีพของผู้คนไปจากสถาบันครอบครัว"

~The Fiat Standard บทที่ 7 : วิถีชีวิตเฟียต

บางส่วนบางตอนจากหนึ่งในบทที่ดุเดือดที่สุดของเล่ม น่าจะพอชี้ให้เห็นภาพว่าอารยธรรมมนุษย์นั้นง่อนแง่นจ่อปากเหวแห่งความล่มสลายขนาดไหนด้วยระบบมาตรฐานเงินเฟียตและความเสือกของอำนาจรัฐอันน่ารังเกียจ

#siamstr