ตกรถ ตื่นเต้น เตลิดป้าย ครบทุกอย่างที่ไม่ควรเกิด!!

น่าประหลาดที่ผมต้องมาโน๊ต GM แบบงง ๆ ที่สุรินทร์ ในเวลาตี 4 


https://image.nostr.build/6f9799025cda66ccf97635ae360b3f52b86ce2e41f2f47fad5edd2e062fe7188.jpg

มันเริ่มจากผมจำเวลาขึ้นรถผิดอย่างแรง ผมซื้อตั๋วกลับบ้านล่วงหน้าไว้ ซึ่งผมต้องขึ้นเที่ยว 21.20 น. จาก กทม. และผมก็ไปถึงท่าก่อนเวลาตั้ง 1 ชม. ครึ่ง ในขณะที่ในใจดันคิดว่า รถจะออก 22.00 น. แน่นอนล้าน%

ว่าแล้วผมก็เลยนั่งชิล ไถ Nostr โน๊ตทักทายเพื่อนๆ ไป 2 โน๊ต หาอะไรรองท้องสลายใจเฉิบจนกระทั่ง 21.45 ถึงเดินไปเช็คอิน (คิดว่าก่อนเวลาสบายๆ) เพื่อจะเจอพนักงานบอกว่า รถออกไป 25 นาทีแล้ว!!

มันมี 2 ช้อยส์.. 1) ผมต้องแจ้นไปนั่งรถที่รังสิต ซึ่งจะออกราวๆ 22.10 (กับ 35 นาทีที่เหลือจากจตุจักร) หรือ 2) รอจนเช้าเพื่อซื้อตั๋วรถคันใหม่ที่จะวิ่งผ่านจุดหมายคือลำปลายมาศบ้านผม

ผมมีเวลาตัดสินใจน้อยมาก

เอาวะ.. ผมเรียก Taxi เพื่อวัดดวง และวิ่งบนถนนวิภาวดี-รังสิต แบบไม่ต่างอะไรกับการแข่ง Formula-1 ซึ่งก็โชคดีมี่พี่คนนั้นตีนผีพอสมควร มันเป็นอะไรที่ลุ้นกันนาทีต่อนาที เล่นเอาผมหายใจไม่ทั่วท้อง ทั้งความเร็วบนท้องถนนที่เต็มไปด้วยรถ เราแซงซ้ายแซงขวา สลับเหยียบระหว่างคันเร่งกับเบรคจนผมหัวฟัดหัวเหวี่ยง

อยากขับเองชะมัด.. ผมคิด

เราเหลือ 7 กม. กับเวลา 11 นาที หัวใจผมเต้นตุ๊มๆ ต่อมๆ และผมตื่นเต้นมากขึ้นไปอีกเมื่อ Taxi (และผมด้วย) ไม่ชินทางจนขับเลยป้ายไป 2 กม. (เหลือเวลา 3 นาที) สมนึกกับอิสระต่างถามผมยิกๆ ทันไหมพี่ตั้ม ทันหรือเปล่าพี่?

ผมกับ Taxi มองหน้ากัน ทำอะไรไม่ถูก เพราะจะถอยหลังยาวๆ ได้เก่งแค่ไหนก็คงไม่ทันแน่ โชคดีที่ดันมีวินมอเตอร์ไซค์ขับย้อนศรมาพอดี ผมกระโดดเกาะหลังพี่วินทันที เพื่อวิ่งย้อนกลับไปท่ารถที่รังสิต และไปถึงที่หมายในเวลา 22.10 น. !!

ผมวิ่งทัลีกทุเลไปเช็คอินและถามพนักงานว่าผมพลาดรถเที่ยวสุดท้ายของคืนนี้ไปหรือยัง..

"รถกำลังจะเข้ามาค่ะพี่" ...โอ้ พระเจ้า กูรอดดดด

รถคันที่จองไว้มาสายไป 3 นาที ผมจึงทันกลับบ้าน ถอนหายใจได้ฟอดใหญ่ๆ หลังจากร่ำลาคนะที่รอลุ้นอยู่ในดินคอร์ดเรียบร้อย เก็บของเสร็จสรรพ ผมจึงนอนหลับไปอย่างเบาใจ

"น้องครับ.. ปลุกพี่ลงที่ลำปลายมาศด้วยนะครับ พี่ขอนอนเพราะเหนื่อยมาก.."

"ได้ค่ะพี่.."

ผมค่อนข้างเชื่อใจพนักงานดูแลความสะดวกบนรถทัวร์เจ้านี้ เพราะใช้บริการมาตลอดชีวิต และที่ผ่านมาก็ปลุกผมลงที่หมายเป๊ะทุกรอบ..

ผมรู้สึกตัวอีกครั้งในเวลา ตี 3 ครึ่ง พบว่าตัวเองยังไม่ลงจากรถ ที่ผมจำได้คือบอกคนที่บ้านไว้ว่า ให้มารับผมตอนตี 3 นี่หว่า..

ชิบหาย!! กูเลยป้ายแน่ๆ มองดูนอกกระจกก็ไม่คุ้นเส้นทางเสียด้วย ผมรีบเดินไปถามพนักงานหน้ารถ นางบอกกับผมว่า เอ่อ... เลยมาแล้วค่ะพี่ พนักงานเปิดสมุดจดน้อยๆ ขึ้นมาไล่ดูและพบว่าตัวเองลืมเขียนคำว่า ลำปลายมาศ ลงไปซะยังงั้น!!

ผมอยากจะกดระเบิดนิวเคลียร์ใส่รถคันนี้ให้มันบึ้มไปซะตรงนั้นให้รู้แล้วรู้รอดไปเสียเลย รู้สึกหงุดหงิดบอกไม่ถูก น้องผู้หญิงก็ทำอะไรไม่ถูก ผมคะยั้นคะยอถามว่าเราจะแก้ปัญหานี้ได้ยังไง 

"หนูขอโทษค่ะพี่.. เดี๋ยวพี่นั่งรถไปลงที่สุรินทร์นะคะ มันจะมีรถที่ผ่านลำปลายมาศช่วงเช้า ๆ หนูจะซื้อตั๋วใหม่ให้พี่นั้งกลับมานะคะ.."

ในใจผมก็อยากจะด่าเป็นภาษาตุรกี แต่ไม่รู้ว่ามันต้องพูดว่ายังไง ได้แต่คิดว่ายุบหนอพองหนอ ด่าไป หัวเสียไป ก็คงไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว.. ได้แต่พยักหน้าปล่อยเลยตามเลย กัดฟันกรอดๆ แล้วกลับมานอนต่ออีก 1 ชม. อะไรมันจะซวยได้ขนาดนี้วะเนี่ย..

น้องพึ่งมาทดลองเดินทางการสายนี้เป็นครั้งแรก (ปกติจะวิ่งสายอื่น) เลยเกิดความผิดพลาดตั้งแต่วันแรกที่ได้ฝึกกันเลยนะ อืม... งามไส้มากเลยอีหนู

สรุปผมต้องรอตี 4 ครึ่ง นั่งรถขอนแก่นไปลงบุรีรัมย์ และหารถกลับลำปลายมาศเองในตอนเช้า.. โถ.. ชีวิต กี่โมงจะถึงบ้านวะเนี่ย?

ผมตัดสินใจระบายความฉุกละหุกนี้ออกมาบนโน๊ตนี้ เพื่อลบเอาเรื่องนี้ก่อนจากหัว ก่อนที่มันจะค้างเติ่งจนกลับความทรงจำดี ๆ ทั้งหมดของผมที่พัทยาไปจนหมด

เห้อ.... ตอนนี้ผมควรได้นอนอุ่นๆ ที่บ้าน ไม่ใช่มานั่งเขียนโน๊ตบน Nostr อย่างน่าเวทนาในเวลาของทีมตรู่

#siamstr #siamstrog #east101
---
Wherostr | https://wherostr.social/g/w69sen7yw
Duck Duck Go Maps | https://w3.do/AoJUH_le
Google Maps | https://w3.do/vcoiZbCa