المپیک درباره درخشش جوان‌ها، و اخیرا نوجوان‌هاست. اما ده کشور برتری که مدال‌های المپیک رو جارو کردند، همه یا رشد جمعیت نزدیک به صفر دارند، و یا رشد منفی، و بیشترشون کشورهای پیر محسوب میشن. چون میل به بچه‌دار شدن در این کشورها، در حداقل سطح ممکنه. برای کسب امتیاز در سطح جهانی، نیاز نیست از سر و کول مملکت بچه بالا بره. کارهای اصلی رو همیشه یک اقلیت که از میانگین جامعه بالاترند انجام میدن. در هنر و علم و صنعت هم همینطوره.
همچنین این ده کشور، نصف و حتی بیشتر از نصف مدال‌هایی که گرفتن رو مدیون زنان‌شون هستند. کشورهایی که از بدن زن وحشت دارند، از قبل بازنده‌اند.
غیر از چین، بقیه این مجموعه برنامه سیستماتیکی برای تربیت اقلیت مدال‌آور ندارند و دولت عملا هیچ‌کاره‌ست. فقط فرصت و امکانات فراهم می‌کنند. مستعدها خودشون راهش رو طی خواهند کرد. مجموعا هشتصدمیلیون جمعیت دارند اما از چین یک و نیم میلیاردنفری با عظیم‌ترین برنامه سیستماتیک دولتی نخبه‌پروری، بیشتر مدال کسب کرده‌اند. با اینکه خیلی هم خودشون رو به زحمت نینداخته‌اند.
حالا کشورهای مسلمان دقیقا معکوس این سه واقعیت حرکت می‌کنند. تولید فله‌ای بچه که اکثرا بی‌خاصیتند، هراس‌افکنی از بدن زن، و اعتیاد به دولت.